Postać równania
Równanie Darcy’ego-Weisbacha ma następujące równoważne sobie postacie:

lub

– spadek ciśnienia [Pa],
– wysokość strat ciśnienia [m],
– współczynnik oporu zależny od liczby Reynoldsa Re i chropowatości względnej rury [bezwymiarowy],
– długość przewodu [m],
– średnica (ew. zastępcza) przewodu [m],
– gęstość płynu [kg/m³],
– prędkość płynu [m/s],
– przyspieszenie ziemskie [m/s²].
Postać rozszerzona
Uwzględniając opory lokalne :

lub

Gdzie zarówno
, jak i
nazywane są współczynnikami oporów lokalnych i są one zestawione w tablicach.
Liczba Reynoldsa
Liczba Reynoldsa dla przepływu w przewodzie zamkniętym dana jest wzorem:
– średnica hydrauliczna przewodu [m],
– średnia prędkość płynu [m/s],
– gęstość płynu [kg/m³],
– lepkość dynamiczna płynu [Pa s].
Współczynnik oporu
Dla Re < 2100:

Czynnik
wynosi dla przewodów:
- kołowych

- kwadratowych

- pierścieniowych

- prostokątnych o stosunku boków 1:2

Dla rury gładkiej oraz 3×10³ < Re < 105 stosuje się powszechnie tzw. wzór Blasiusa:
![{\displaystyle \lambda ={\frac {0,3164}{\sqrt[{4}]{\rm {Re}}}}}](https://wikimedia.org/api/rest_v1/media/math/render/svg/8f84736f4c989910ac8bf74f4f5ac0be10741287)
Dla rur o chropowatości(k) i przepływie z liczbą Re > 3×10³ (wzór Colebrooka-White’a):

Gdzie:
Wzór ten by obliczyć współczynnik oporu wymaga zastosowania metod numerycznych.
By w łatwiejszy sposób obliczyć ten współczynnik powstało wiele innych wzorów upraszczających powyższy.
Dla 105 < Re < 108 istnieje wiele konkurencyjnych wzorów empirycznych, z których najpopularniejszym jest:

Uwagi
- ↑ Stosowana we wzorze długość obliczana jest jako łączna długość odcinków rurociągu powiększona o tzw. długości zastępcze, związane z różnymi nietypowymi elementami rurociągu, jak kolanka, mufy, czwórniki, trójniki, łuki, zasuwy, wentyle itp. – wartości długości zastępczych odpowiadających oporom przepływu przez nietypowe elementy przewodów odczytywane są z tabel.
Bibliografia
- Janusz Ciborowski, Inżynieria procesowa, WNT, Warszawa 1973, wydanie drugie.
- Krystyna Jeżowiecka-Kabsch, Henryk Szewczyk,Mechanika płynów, OWPW, Wrocław 2001.